Wat niemand weet...

Dat het ging regenen, wel 40 dagen en 40 nachten lang... 
Dat alles zou onderlopen, dat het land langzaam zou verdwijnen... 
Dat het geen praatjes waren maar echt zou gebeuren... 
Dat die man die een torenhoog schip bouwde in een kurkdroog gebied niet gewoon 'gek' was... 
Dat die bange dieren toch allemaal netjes twee aan twee de ark binnenstapten (en dus zorgden voor zekerheid en de garantie dat de boel zou blijven draaien) maar die 2 koppige eenhoorns niet van plan waren hun vrijheid op te geven... 
Dat ze niet van plan waren zich te laten leiden door angst... 
Dat ze vertrouwen wilden hebben en wilden 'geloven'. 
​
Deze variant op het oude Bijbelverhaal 'De ark van Noach' vertellen we al enkele jaren aan de eersteklassers. 
Sinds de corona-pandemie uitbrak heeft het een hele andere insteek gekregen. Plots is dit verhaal verbazend actueel. Plots is het geen fantasietje meer... 
Want we hebben het net van dichtbij meegemaakt. 
Het onmogelijke werd mogelijk. 
En hoe ga je om met verandering? Welke gevolgen ben je bereid te dragen? Dit op het eerste zicht 'luchtige' verhaal heeft zoveel lagen. 
En ja, ook bij onze 7-jarigen durven wij al eens een beetje te graven. 
De 2 eenhoorns besloten om niet mee te gaan. Ze gingen voor hun vrijheid. Ze zwommen mee naast de ark. En toen er teveel vogels op hun hoorns houvast zochten, gingen ze onder. 
Niemand weet wat de eenhoorns onder water dachten of tegen mekaar zeiden: 
'Wij zinken niet. Wij duiken! 
Wij verdrinken niet. Wij veranderen! 
'Wij worden waterdieren, dieren van de zee.' 
Als dat geen krachtige boodschap is! 
Ook onze kinderen hielpen daarstraks een landdier om zich aan te passen aan het leven in de zee. Kijk maar mee.