Over warmlopen, blauw geweld en winnaarsmentaliteit

De zomer blijft nog even in het land. Onze valiezen van de zeeklassen zijn intussen weer uitgepakt, er zit geen zand meer in onze haren en er prikken geen schelpen meer tussen onze tenen. We zijn al weer gewoon aan ons binnenlandse Vremde, landrotten die we zijn. 
Nog geen week later vliegen we alweer uit, naar het korfbalterrein achter Campus Wigwam deze keer, voor de veldloop. Wij misten de scholencross vorige week, nu we staan lekker scherp. 
We zijn met iedereen, van de allerkleinste instappers tot de oudsten van het zesde leerjaar. En we hebben 1050 m voor de boeg. 
"Juf, ben je daar wel zeker van? Dat lijkt zoveel?" klinkt het. 
En ook: "Dat red ik niet, zeker weten!"
Maar kijk, iedereen redt het. Hoe trots kunnen we op onszelf en op mekaar zijn. We hebben 'rappen' en we hebben 'trageren'.  Ja, dat is heel gewoon, he. We hebben er ook die beter zijn in wiskunde, anderen spelen makkelijker met woorden, weer anderen barsten van het muzisch talent. Het is niet anders voor sporten en voor lopen. Sommige kinderen lopen voor een medailleplaats, anderen lopen het uit, zonder meer. Er worden handen gegeven onderweg; er wordt samen gelopen. Er wordt gesupporterd: "Komaan, nog eventjes, je kan het écht!" Zo'n vertrouwen, zo'n gedragenheid, dat geeft vleugels. En zo 'vliegt' iedereen de eindmeet over. En we weten het, we voelen het: wat zijn wij goed samen!