Over terug in de klas, herinneringen delen en de eerste vallende bladeren

Na een lang weekend (we hadden maandag een dag vrijaf en die hadden wij nodig om eens goed bij te slapen en even op onze positeven te komen) kwamen we weer samen in onze klassen. Na zo'n week samen weg, zijn we een andere groep geworden, hechter, zeg maar. 
We hebben zoveel samen beleefd, zoveel herinneringen samen gemaakt... Dat pakt niemand ons nog af. 

Even wennen was het wel weer. Op dinsdagochtend zat het gros van de groep er nog wat slaperig bij. "Mannen, zijn we nog niet goed wakker?" Een hoop kleine oogjes keken ons aan. Dus zijn we rustig terug opgestart. Al snel zat de snelheid en de bijhorende alertheid er terug in. 

Intussen is het ook echt herfst geworden. Door er een week tussenuit te zijn, was het ons niet opgevallen dat het 's ochtends, wanneer we binnenkomen in de klas, niet meer zo helder licht is. We kunnen niet meer picknicken in ons tuintje. Af en toe vragen kinderen zich nog eens af of ze hun jas dan wel, dan niet, zouden aandoen. Maar stilaan is het voor iedereen duidelijk: de nazomer is voorbij. 

Niet dat we ons er veel van aan trekken. We leren over recepten, maar mogen (weeral door die verdomde corona) niks lekkers maken in de klas. De laatste lessen over de zeeklassen zijn stilaan een feit en dan snijden we eindelijk een ander WO-thema aan. 
Een nieuwe periode is begonnen en daar zijn wij helemaal klaar voor!